Gallische en Romeinse wegen (2)

Zoals eerder vermeld, was Saint Pompon een kruispunt van Romeinse wegen. In het landschap rond het dorp is daar nog veel van te zien. Ideaal voor wandelaars en fietsers.

Zie hier het traject over de heuvelrug tussen Daglan en Saint Pompon/Le Maine.

Af en toe met enorme vergezichten.

Af en toe is de weg nog met moeite te zien.

Deze schuilhut zal van latere datum zijn. In het landschap liggen vele honderden van deze cabanes rondgestrooid.

Het landschap is geheimzinnig, je voelt dat de oude Romeinen dichtbij zijn.

Gallische en Romeinse wegen

Dat het wegennet rond Saint Pompon goed ontwikkeld is, komt door de lange, lange geschiedenis van het dorp. Van de grot onder château Castelvieil was al lang bekend dat deze zowel Neanderthalers als "gewone" IJstijd-mensen waren bewoond. In 1986 werd net buiten het dorp de grot Des Rougies ontdekt waar enorm veel werd opgegraven. Zo werd bewezen dat er sinds de IJstijd onophoudelijk een dorpje was geweest. De grot zelf, zo bleek, was nooit bewoond geweest. Een instorting zorgde er echter voor dat de gehele bovengrond in de grot was gevallen, met inbegrip van veel bewoningssporen uit alle tijden.
Toen de Romeinen ten tonele verschenen, bestond er al een indrukwekkend Gallisch wegennet, zowel tussen dorpen als tussen bewoningen en drink- en graasplaatsen. Hele mooie voorbeelden van een authentieke, onaangeroerde Gallische weg is te vinden tussen Saint Pompon en het 7 kilometer verder gelegen Daglan. De weg loopt vanaf een hoog punt (waar vermoedelijk ooit bewoning was) naar het riviertje de Lousse beneden in het dal. Het weggetje was zodanig aangelegd dat een boer zich met zijn koe, varken of geiten kon verplaatsen zonder de dieren in bedwang te houden. Ze konden vanwege de stenen muren geen kant op. Langs dit weggetje zijn de vroegere bewoningen en zelfs arbeidsplaatsen nog goed te zien.

Authentieke Gallische weg

Ook tussen Saint Pompon en Daglan zien we en Gallische weg. Deze werd door de oude Romeinen aangepast en maakte deel uit van de hoofdweg tussen Vesuna (Périgueux) en Divona (Cahors). Dit traject was weer onderdeel van de lange weg tussen Rome en het huidige België. De Romeinse wegen waren zeer belangrijk. Op de eerste plaats maakten ze snelle troepenverplaatsingen mogelijk, ten tweede ware het handelsroutes waarlangs specialiteiten van alle veroverde regio's naar Rome werden gebracht. Daarnaast waren de wegen belangrijk als communicatiemiddel. De Romeinen beschikten hiertoe over een ingenieus georganiseerd koeriersnetwerk. Het wegtraject waar het hier om gaat, liep over de heuvel heen. Vandaag kunt u daarom nog steeds genieten van prachtige vergezichten. Langs deze weg zien we ook een cabane (volledig stenen gebouwtje), vermoedelijk een schuilplaats bij slecht weer.

Prachtige vergezichten...

Cabane - schuilhut

Er zijn nog meer Gallische en Romeinse wegen te vinden, Saint Pompon was namelijk een kruispunt van wegen. Dat is voor een andere keer.

DE BARBECUE

Barbecuen is een veelal zomerse bezigheid die zich afspeelt in de tuin achter het huis. Voor de man is het dé gelegenheid om zijn culinaire talenten te onderstrepen. In vrijwel alle landen, dus ook in Frankrijk, is de volgorde van werken zo'n beetje gelijk, waarbij de taken tussen man en vrouw worden verdeeld. Hieronder geef ik graag de beschrijving van traditionele handelingen zoals ik die hier en daar observeer.

De man haalt de barbecue en het houtskool uit de schuur.
De vrouw reinigt de grill.
De vrouw gaat naar de super en de slager.
De vrouw bereidt de salade en de groenten.
De vrouw bereidt het vlees voor en kruidt en marineert het eventueel.
De vrouw legt de gereedschappen klaar, plaatst de gepoetste grill en brengt het vlees.
De man legt het vlees op de grill.
De vrouw gaat de tafel dekken, controleert de cuisson van de groenten en bereidt het dessert.
De vrouw waarschuwt de man dat het vlees bijna verbrandt.
De man haalt het overgare vlees van de barbecue en geeft het aan de vrouw.
De vrouw maakt de borden op terwijl de man een welverdiend glas bier neemt.
De vrouw ruimt na het eten de tafel af, vult de afwasmachine en ruimt de keuken op.
De man laat de barbecue staan want die brandt nog.
De man vraagt aan de vrouw of ze het prettig vond, vandaag geen eten  te hoeven klaarmaken.
De vrouw kijkt van die vraag op.
De man concludeert dat vrouwen nooit tevreden zijn.

GANZENVERVOER

De dag voordien had ik mijn R4 al omgebouwd om de beesten waardig te kunnen ontvangen. Wat was het geval? Een boer in de buurt was gestorven en zijn ganzen en andere dieren moesten verplaatst naar andere boeren. Ik zou het vervoer van de ganzen op me nemen, een kwestie van nabuurschap. Het zouden er 17 zijn, zo was me gezegd. Uiteindelijk werd het een klucht waar je een film over kunt maken:

LA GRANDE VADROUILLE DES OIES

Ten eerste kreeg ik geen 17 maar 23 beesten mee. Die volwassen patatten werden in mijn autootje gedouwd. Gelukkig hielden de ganzen zich muisstil, ze bewogen niet. Tot ik de motor startte... Plots probeerden ze allemaal tegelijk door de barrière heen te breken, ze wilden eruit. De chaos was compleet. Toen moest het rijden nog beginnen.
Ganzen, zo heb ik tijdens de rit ervaren, zijn de gelukkigste dieren ter wereld op een kaarsrechte gladde asfaltweg. Ze zitten dan een beetje met elkaar te keuvelen en kijken geïnteresseerd door de patrijspoort naar de grotemensenwereld. Maar helaas, de Périgord heeft vrijwel geen kaarsrecht glad asfalt, achter elke bocht ligt een bocht. Dus was het vrijwel continu kabaal achterin. Toen het canaille eenmaal ter plaatse was, ergens achter Sarlat, werd ik weliswaar van 23 ganzen bevrijd maar niet van hun odeur. Thuis ben ik twee uur bezig geweest met de kar. Eerst de stellage afbreken die ik achterin had getimmerd en vervolgens soppen met Ajax, Bref en chloor. Verder moest ik, om me volledig te bevrijden, me douchen, omkleden en m'n bleu in de was doen. Hierbij de prentjes die van het bangelijke avontuur werden geschoten.