Grote problemen, kleine oplossingen

De laatste jaren worstelt ons dorp, zoals zo vele dorpen, met een levensgroot probleem. De kinderen die hier geboren zijn, trekken  naar de grote stad en laten het dorp steeds leger achter. In de dorpskom zelf, le bourg, woonden honderd jaar geleden nog meer dan tweeduizend mensen. De meesten woonden bepaald niet comfortabel, meestal met een man of vijftien in een klein huisje. In Saint- Pompon, een kruispunt van Romeinse wegen en een halteplaats voor bedevaarders richting Compostella, was altijd veel te doen geweest, dit versterkt door twee okermijnen en de mijn voor pure kalksteen, destijds gebruikt in de drukkerijwereld (steendruk). De honderdjarigen van ons dorp kunnen boeiend vertellen over de ervaringen in hun jeugd. Toen telde het dorp nog meerdere cabarets, etablissementen waar je kon eten, drinken en feesten om vervolgens in twijfelachtig gezelschap naar de hooizolder te gaan. Ook weten de oudjes nog hoe vroeger de markten waren. Er was een straat gereserveerd voor eenden en een andere voor varkens. Momenteel wonen er in de dorpskom nog zo'n 60 mensen, de gemiddelde leeftijd is zeer hoog, want 8% van de mensen is de honderd gepasseerd. Toen Carine en ik hier 25 jaar geleden voor het eerst kwamen, was het dorp nog in volle bloei. Helaas, de mensen die toen heel oud waren, zijn er niet meer.
Nog steeds mag ons dorpje zich gelukkig prijzen, want we tellen: 1 slager, 1 bakker, 1 postkantoor, 1 apotheker, 1 superette, 1 benzinestation, 2 cafeetjes,1 restaurant, 1 boerenbondwinkel, 2 campings, 1 school, 1 lelijk gemeentehuisje, 1 bibliotheek en 60 sjacheraars die eieren tegen kroppen sla ruilen. Maar hoe lang nog? Madame Badourès van het ene cafeetje met benzinepomp gaat richting de 80. De bakkerij is onlangs gestopt met zelf brood bakken. Christian de beenhouwer is de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd en zoekt wanhopig naar een opvolger. In het andere cafeetje annex restaurant is Bruno gestopt om de tent te gaan verhuren aan een Hollander. Maandelijks gaat er wel iemand dood, ondanks het dagelijkse gevecht dat onze jonge burgemeester levert, die tevens de wijkverpleger is.
Hoe gaat dit dorp met de toekomst om? Voortvarend en ambitieus. Er hangen tegenwoordig honderden geraniums en rozen te bloeien, oude straatjes werden opgeknapt, er kwam weer een weekmarkt, het toerisme wordt gepamperd met een wekelijkse Marché Gourmand op zaterdagavond en zelfs werd afgelopen mei hier het door Culinaire Saisonnier gesponsorde (50 euro) nationale kampioenschap VTT (mountain bike) verreden. De burgemeester heeft via zijn vriendjes gezorgd voor een supersnelle internetverbinding, gratis wifi en een zendmast voor mobiele telefonie. Volgens hem kan het dorp een nieuwe toekomst krijgen dankzij internet. Want waarom zou je met je webshop in het benauwde Parijs blijven zitten terwijl Saint Pompon je toelacht. Inmiddels heeft hij met zijn visie al enkele succesjes geboekt en dat geeft vertrouwen. Er is een kleine superette gekomen waarvan de gemeente de huurlasten draagt. Wally heeft de afgebrande kruidenierswinkel omgetoverd tot luxe chambre d'hôte en ikzelf heb in totaal 3 huizen zorgvuldig gerestaureerd, iedereen draagt zijn steentje bij. Ik weet bijna zeker dat dit dorp mij zal overleven.