La cabane du juge

Een gebroken rib waar ik mee kamp, is er de oorzaak van dat ik niet mag bouwvakken, het is de eerste keer in 14 jaar dat ik in Saint Pompon niet in mijn bleu rondloop. Om me toch nuttig te maken, besloot ik om een boek te gaan schrijven. De titel is "Snaren". Nee, geen culinaire zaken ditmaal, ik vond  het een uitdaging om mijn allereerste roman te schrijven. Vijf dagen en nachten ben ik ermee bezig geweest en het boek van circa 240 pagina's is nu klaar. Het is een experimenteel boek geworden. De eerste afdeling zal op gewoon wit papier worden gedrukt. Vervolgens mag de lezer zelf kiezen hoe het verhaal afloopt: zeer emotioneel à la Jasmijn, bikkelhard of onverwacht. Daarvoor zullen er drie katernen van een andere papierkleur verschijnen: roze, geel en blauw. Zoals elk mens talenten heeft, bezit ik er ook één: ik kan schrijven met de snelheid van een raket. Mijn vingers bewegen over het toetsenbord en achteraf lees ik dan wat ik heb geschreven. Met andere woorden besef ik op het moment zelf niet wat ik schrijf, laat staan dat ik zou kunnen vermoeden wat er over vijf minuten in het verhaal gebeurt.

Enfin, ondanks de gebroken rib ben ik met mijn trouwe gids Christian op pad gegaan. Hij laat met dingen zien die zelfs de meeste dorpsbewoners niet kennen. Zoals la cabane du juge. Vele steden mogen dan een duur en statig gerechtsgebouw hebben, die van Saint Pompon is de allermooiste en meest unieke. Hij staat op een plek die je normaal nooit zou ontdekken, diep in de bossen op verre afstand van de bewoonde wereld, omgeven door bramenstruiken en dicht struikgewas. Christian had een kapmes meegenomen opdat we ons een weg konden banen. En plotseling stond ik voor zijn neus, het gerechtsgebouw. Het is een cabane, wat wil zeggen dat hij volledig uit natuursteen is opgebouwd, er is geen houten balkje te ontdekken. Het gebouw is rond met een zit- of hangbank over de volle lengte van de muur. Voor toehoorders was er een speciale oplossing bedacht: rond het gebouw is een verhoging gemaakt van ruim een meter breed. Het publiek kon meeluisteren via de luistergaten. De cabane schijnt te stammen uit de Gallische tijd, dus nog voor de Romeinen verschenen. Iedereen die iets op zijn kerfstok had of een geschil met de buren had, werd hier door de dorpelingen of dorpsoudsten berecht. Ten tijde van Lodewijk XIV, zo is bekend, kwam er een ander regime. Van tijd tot tijd kwam er een rechter uit Sarlat naar Saint Pompon om de vonnissen uit te spreken. Nog tot rond 1920 ging dat zo. Sindsdien gingen de bomen, bosjes en bramenstruiken groeien. Heel boeiend allemaal.

Rondom is de verhoging te zien waarop toehoorders konden luisteren

De bank en de luistergaten

Het dak in de Gallische bouwtechniek, geheel uit steen