De laatste uurtjes

De laatste uurtjes van onze vakantie zijn aangebroken. Eigenlijk hadden we gisteren al moeten vertrekken, maar gelukkig mailde Manfred ons dat hij vrijdagavond bij ons wilde passeren. Manfred is de directeur van Verstegen Specerijen, we zijn al vijftien jaar goede vrienden. Het was gezellig, Carine had confit de canard met pomme sarladaise gemaakt. Gisterenmiddag stond overigens de familie Bosman plotseling voor de deur, eergisteren chocolatier Hein. Altijd fijn om vrienden te mogen verwelkomen.
Zojuist ben ik eens gaan overzien wat mijn bouwvakresultaten zijn. Omdat ik de laatste maanden ook al in België aan het verbouwen was geweest, heb ik het ditmaal rustig aan gedaan. De belangrijkste wapenfeiten betreffen het maken van een trapje naar het toekomstige zwembad en de bouw van een kotje in de tuin waar later de techniek van het zwembad moet komen. Het kotje wilde ik een middeleeuwse uitstraling geven, dus gebruikte ik de waterpas uitsluitend om er zeker van te zijn dat alles scheef was. Geloof me, iets recht bouwen is veel gemakkelijker, vooral als je dakpannen wilt leggen.

Met een glas whisky voor me en uitzicht op de resultaten voel ik me een contente mens.

Inmiddels heb ik mijn grote vriend de betonmolen een extra wasbeurt gegeven, hij mag weer even rusten;

Het zwarte beest is gepakt en gezakt, klaar om te starten.