Het onvoorstelbare

Carine was er vanuit België al vele weken mee bezig geweest, want ze kent de Fransen maar al te goed: de telefoonlijnen en wifi moesten nog verplaatst van onze oude huis naar het château. Oeverloos bellen met telefoonmaatschappij Orange, je krijgt ze niet uitgelegd wat je bedoelt. Telefoonlijnen verhuizen? Verhuizen? Dat gaat zomaar niet! Enfin, uiteindelijk werd het dan toch nog begrepen en volgens afspraak zouden ze gisterenochtend om tien uur voor de deur staan. Wat gebeurde er? Het onvoorstelbare. U wilt het niet geloven: klokslag tien uur stopte er een grote camion met personenlift voor de deur. Ik kom een telefoonlijn aansluiten, zei de man. Het gaat om twee lijnen, zei Carine. De man keek op zijn tabletje en schudde het hoofd. Nee, één lijn. Als u er twee wilt hebben, moet u Orange bellen. Maar ik heb geen telefoon, zei Carine. Kon de man niet even bellen? Nee, dat ging niet, hij was van een andere afdeling. Maar ú hebt een telefoon, zei Carine, mag ik die even gebruiken? Nee, zei de man, dat is tegen de regels, stictement interdit. Uiteindelijk, na een kop koffie, besloot hij dan toch maar te bellen en kreeg van de baas toestemming om twee lijnen aan te leggen. En wifi? Pfffoe, zei de man, dat gaat enkele maanden duren. Om een lang verhaal kort te maken, hadden we na enkele uren twee lijnen PLUS wifi. Wifi? Impossible, zei de man, ik heb geen internet aangelegd dus hij is er niet. Hoe zeer we ook bewezen dat het internet wel degelijk werkte, bleef de man het ontkennen. Dat interesseert ons niet zo, wij hebben wifi en die marcheert prima. Al met al beschouwen we dit alles als een compleet wonder. De telefoonmaatschappij hield zich volledig aan de afspraak, legde de lijnen netjes aan en deed per ongeluk méér dan was beloofd. In al die jaren hebben we dat nog nooit meegemaakt. Vive la Nouvelle France!

De eerste dagen van een vakantie, ik schreef het al eerder, gaan gepaard met kwaaltjes. Spierpijn, gesnotter, koppijn, aan de slinger, jeuk, scheelheid, àlle medische oneffenheden komen over je heen. Het zijn afkickverschijnselen, cold turkey. Om ons te verzetten, zijn we toch maar aan het werk gegaan. We hebben lampen opgehangen in de winterkamer en er meteen een mooie kerstboom neergezet. De zware driezitsbank hebben we van het terras naar binnen gehaald, lekker bij het haardvuur. Het assortiment whiskies staat op grijpafstand, dus dat zit wel snor. Het is alleen moeilijk kiezen tussen een Port Ellen van 1978, een Rosebank van 1980 en een Linlithgow van 1982. Weet je wat? Ik ga ze gewoon alledrie proeven.



Intussen is de weersgesteldheid prima. Overdag telkens windstil, blauwe lucht, 15 graden, 's nachts vriest het een graad of vijf. Helaas voorstelt de radio dat het weer gaat omslaan, zelfs wordt sneeuw verwacht. Krijgen we dan toch nog een witte kerst?