Een schot lossen

Zou het de opwarming van de aarde zijn? Feit is dat het in de Périgord lang koud is gebleven. Toen ik hier vorige week arriveerde, waren alle bomen en struiken nog helemaal kaal. Eergisteren veranderde het weer. De wolken trokken weg en werd het een graad of twintig. Gisteren leek het hoogzomer, windstil, met een temperatuur die 's middags richting 26 tot 28 graden klom. De natuur lijkt daardoor net een bom die ontploft, explosief staat àlles in bloei. Niet alleen alles, ook iedereen heeft naar de zon gesmacht. De mensen komen weer van achter hun gesloten luiken vandaan en hebben op het bruggetje veel bij te praten. Vooral natuurlijk over wat ze straks gaan koken, dat is hier met stip het eeuwige gespreksonderwerp nummer één.
Hoewel de natuur in de Périgord Noir niets te wensen overlaat en precies zo is als onzelieveheer het ooit bedoelde, is toch iedereen weer druk bezig geweest. Alle akkertjes zijn keurig geploegd, de bermen van alle wegen zijn netjes gemaaid, alle notenbomen zijn volgens de regels der kunst gesnoeid, het snoeihout opgeruimd. Laat nu iedereen maar komen, lijkt het landschap te willen zeggen.
Nu vrijwel alle werk is gedaan, wachten de boeren af op de volgende stappen in hun jaarlijkse cyclus, ze hebben het rustig op dit moment. Het is dus tijd om de knechten wat plezier te gunnen. Zoals ik al eerder op deze blog schreef, heeft elke fatsoenlijke boer hier een eigen knecht die deel uitmaakt van de boerenfamilie en een eigen kamer heeft. Het zijn meestal minder begaafde jongens met potentiële spierkracht die voor zo'n leven kiezen. In de beschutting van de boerderij blijven ze hun hele leven vrijgezel. Weliswaar hebben ze op hun kamer een teddybeer en andere knuffels, dat volstaat niet altijd. De regel op het Franse platteland is dat de knechten af en toe op kosten van de baas naar Le Merle Blanc mogen gaan. Je vindt de etablissementen met die naam overal in Frankrijk. De knechten kunnen daar zo gezegd een schot lossen. Als alle gordijnen van de Merle Blanc gesloten zijn, er geen licht brandt en de omgeving lijkt uitgestorven, wel, dan is het binnen hoogtijdag. Op de weg zie je hier een oud corsaatje of peugootje rijden, met achter het stuur een blij gezicht. Dat geldt zowel voor de heen- als de terugweg.
Gisteren ben ik eens gaan kijken en jawel, Le Merle Blanc lijkt volledig uitgestorven, de gordijnen waren potdicht. Wat voor een poel van verderflijke jolijt moet het daar binnen zijn!