Had his moment of doubt and pain

Zo, dat was me het weekje wel. De eerste week van de vakantie is altijd bizar, want je moet eerst afkicken. Dat gaat bij mij gepaard met maagpijn, hoofdpijn, onrust, zere voeten, gesnotter en ander ongerief. Ik weet dat ik me er niet tegen moet verzetten, het lichaam moet in een normale plooi komen en heeft daar zijn eigen ritueel voor bedacht. De afgelopen week had ik helemaal geen tijd voor gesnotter en dat heeft alles te maken met mijn nieuwe boek "Groeten uit de Périgord". Veel toeristen kopen het boek bij café Chez Bruno of op het postkantoortje. Ze willen dan met mij op de foto. Het is best wel leuk om plotseling een grote plaatselijke vedette te zijn. Maar het wil wel zeggen dat er voor afkicken geen plaats was. Niet alleen de toeristen nemen tijd in beslag, ook de Fransozen. Die komen namelijk àllemaal naar me toe om te vragen of het boek ook in het Frans bestaat. Geduldig leg ik elke keer uit dat het boek tweetalig is: de tekst is Nederlands, de foto's zijn Frans. Daar moeten ze allemaal even over nadenken, waarna hun gezichten blij worden. Met andere woorden, de Franse Grandeur is daarmee gered.


Het was voor mij ook een week van keihard werken. Na één week ben ik 4,8 kilo afgevallen! Het vervelendste werk was een luttel stukje van het plafond in de winterkamer, waar ik verwarmingsbuizen moest camoufleren met gipsplaat en bezetting. Er was echter geen enkel aanknopingspunt zodat je hier met recht kunt spreken over een zwevend plafond. Vandaag heb ik de hele dag aan de betonmolen gestaan, van negen tot acht. Dit omdat ik begonnen ben aan de chiminee die op het terras moet komen. Na zo'n dag ben je helemaal kapot, terwijl je neusgaten twee keer zo groot zijn geworden. Vanavond om klokslag acht uur had ik nog een halve kruiwagen cement. Dat ding moést leeg. Maar wat gebeurt er als je te ver doordraaft? Er ontstaan ongelukjes. Ik struikelde over een steen en viel één meter naar beneden, pal in de kruiwagen met cement. Buiten enkele schrammen, een vleugje bloed en overal pijn hield ik er gelukkig niets aan over. Het had veel en veel erger kunnen zijn.

Piepklein zwevend plafonnetje rond de chiminee

De winterkamer is nu klaar om behangen te worden

Na gedouched te hebben, begaf ik mij in de richting van het rumoer. Want jawel, de eerste Marché Gourmand van het seizoen vond vanavond plaats. Er was redelijk veel volk, maar na een uur waren ze als kakkerlakken verdwenen. Behalve degenen waarvoor ik het boek moest signeren. Die gingen nota bene netjes in de rij staan. Tussendoor at en dronk ik. Het eten bestond uit moules-frites, ofwel mosselen met friet. Ik trap er telkens in en het is keer op keer een teleurstelling. De prachtige Franse Bouchot mosseltjes worden in Saint-Pompon namelijk mishandeld. Bruno zet in één keer alle mosselen van de avond op en laat ze in de grote pan zitten. Walgelijk. Het drinken was meer bijzonder. Bruno heeft namelijk besloten dat ik voortaan mijn eigen fles whisky krijg. Het is mijn fles en niemand anders mag eruit drinken, zo heeft hij zijn personeel geïnstrueerd. Hij heeft gekozen voor een Chivas 18 jaar. De rest van het cliënteel krijgt bagger uit de supermarkt. De volgende zaterdagavond, zo heb ik me voorgenomen, wil ik geen moules-frites. Nee, ik ga dan een hamburger kopen die heel authentiek schijnt te zijn. De Engelsman die ze maakt, noemt ze Pomponus Burger. Ben benieuwd.

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik Barry White door de straten galmen, de disk jockey heeft voor de gezelligheid aan de volumeknop gedraaid. Dit terwijl enkele tientallen kinderen van 9 tot 13 jaar door de steegjes rennen. Ze hebben teveel energie en dat is logisch, want elk kwartier zie je ze de boulangerie binnenstappen om een snoepgoedje te kopen. Over een uurtje of wat zal de discobar uitdoven als een kaars en komt het gewone leven weer terug. Dat wil zeggen een nachtelijke stilte die zodanig stil is dat je het bloed door je aderen hoort suizen. Morgen ga ik weer aan de betonmolen, maar heb mezelf beloofd dat ik voortaan nog maximaal negen uur per dag werk. PS: nu ik afsluit, hoor ik dat het buiten de beurt is aan Sympathy for the devil. Had his moment of doubt and pain. Zou Jagger mij bedoelen?  

Onder de grijsblauwe deur het plateautje waar ik vanaf viel.