De mensen van de blauwe raamluiken

Het was vandaag echt zwaar werken, dit vooral omdat de zon fel scheen bij windstilte. De temperatuur kan hier dan al snel oplopen richting 30°. Dat is geen probleem als je in het zwembad ligt, wel als je met zand, cement, kalk, hout, schroeven, spijkers en de waterpas aan het ploeteren bent om je droom te verwezenlijken. De Belgische mensen van het huis op de achtergrond doen het rustiger aan. Zij verft de raamluiken blauw terwijl hij hard rondfietst en een andere huisgenoot op zijn gitaar tokkelt. Dat wil ik ook nog ooit bereiken, hoewel dat keiharde fietsen aan mij niet zo besteed is. Onze Lieve Heer heeft ons niet voor niets auto's gegeven, nietwaar?

Sorry, ik kan u helaas nog steeds geen foto laten zien van mijn recente vorderingen. Alles speelt zich af ter linkerzijde van de schop die u op de foto ziet. Bewust heb ik de camara een beetje weggedraaid. Het werkje waar ik mee bezig ben, had al klaar moeten zijn. Maar ja, de batterij van de schroefmachine was leeg en de reserve zat verkeerd in de lader.

De laatste dagen is mijn dagelijkse werkschema eindelijk in zijn plooi gevallen. Van zeven tot acht drink ik koffie en beantwoord ik e-mails, van acht tot vijf ben ik aan het bouwvakken. Nadat alles is opgeruimd en alle deuren gesloten zijn, schenk ik me een vet glas whisky in. Ik ga dan op een stoel zitten vanwaar ik het werk van de afgelopen dag kan overzien. Dat ritueel duurt minstens een uur, waarbij het glas nog enkele malen wordt bijgevuld. Een beetje licht in het hoofd vertrek ik vervolgens naar ons andere huis om me (nog in overall) met de blogs bezig te houden. Op dat moment heb ik de hele dag nog niet gegeten, dus sterf ik van de honger. Dat moment is dus nu. Eet smakelijk!