Gisteren was het rommelmarkt in Saint-Pompon. Om onze stand wat op te fleuren, had ik een kapotte tuinstoel voorzien van een tekst die aangaf dat dit de stoel van Napoléon Bonaparte was. De prijs die ik voor de stoel vroeg, was dan ook aan de pittige kant. Dat gold ook voor mijn oude pantoffels die ik aanbood als geweest zijnde van Lodewijk de veertiende.
Wat bleek? De Fransen konden daar bepaald niet mee lachen. Het is gewoon een oude stoel, zeiden ze. Het zijn gewoon oude pantoffels, opperden ze. De prijzen waren véél te hoog, beweerden ze. Was die stoel wel van Napoléon, vroegen ze. Volgens een pientere passant kon de stoel onmogelijk van Napoléon zijn omdat er schroefjes in zaten van een latere datum. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Al met al heb ik er gisteren heel wat last mee gehad. De mensen uit andere landen moesten op z'n minst glimlachen over de pantoffels en de stoel. Maar niet de Fransen! De zuurpruimen.
En toch was de vide-greniers voor ons een eclatant succes, onze omzet (chiffre d'affaires) was maar liefst twaalf maal die van vorig jaar. Niet dat het in euro's veel uitmaakt, twaalf maal nul is nog steeds ongeveer nul. Maar toch.
Plosteling, op een onbewaakt moment, fluisterde iemand uit het publiek: "Citroen!" Onmiddellijk had ik het routineuze antwoord paraat: "Komkommer!". Op deze merkwaardige manier maakte ik kennis met mijn collega-blogger Bas uit Marminiac waarover ik u vorige week berichtte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten