Een gek. Dat is wat vele mensen van mij vinden als ik tijdens mijn vakantie achter de betonmolen sta. Wellicht hebben ze gelijk, ik heb echter dezelfde mening over hen. Want kijk eens rond je heen. Er zijn mensen die op vakantie een racefiets op hun auto binden. Zodra ze op de camping zijn, worden de bandjes nog eens opgepompt en gaan ze keihard fietsen. Dat lucht op, zo'n energiestoot. Helemaal kapot en bezweet komen ze na enkele uren weer bij hun tentje of sleurhut aan. Ook ik ben helemaal kapot en bezweet, in wezen doe ik precies hetzelfde. Het enige verschil is dat ik resultaat zie en de fietser niet. De fietser zit na twintig jaar nog steeds op een camping terwijl ik met dezelfde calorieën een eigen paleis heb gecreëerd. Wie is dan gek? Ik of de fietser? Enfin, iedereen denkt er maar van wat hij wil. Ik ben zeer tevreden als ik 's ochtends mijn 'bleu" kan aantrekken om er weer eens lekker tegenaan te gaan. Sinds ik half juni in Saint-Pompon arriveerde, ben ik ruim zes kilo kwijtgeraakt en dat is voor een culinair schrijver geen luxe.
Het is altijd plezierig om te weten dat je niet de enige gek bent. Zo kwam ik op het internet Bas Hogenboom tegen, een collega-blogger die in Marminiac bouwkundig aan het ploeteren is. Marminiac ligt vlakbij, net over de departementsgrens in de Lot. Bas en ik kennen elkaar niet, maar dat zal ooit wel veranderen als we mekaar par hazard tegenkomen in een bouwmaterialenhandel. Ach, weet u, eigenlijk wist ik altijd al dat ik niet de enige gek kon zijn. Elk dorp heeft zijn dorpsgek, of dat dorp nu Saint-Pompon of Marminiac heet. U vindt de wetenswaardigheden van mijn collega op http://marminiac.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten