Als uitgever van culinaire boeken en tijdschriften voer ik in de lage landen al vele jaren strijd tegen de smaakverloedering. Vroeger was dat een strijd tegen windmolens, de laatste jaren krijg ik gelukkig steeds meer medestanders. Ik vind dat het gedaan moet zijn met de veelal chemische rotzooi waarmee onze voeding "op smaak" wordt gebracht. Dat ik inmiddels al heel wat heb bereikt, blijkt onder andere uit het feit dat een voedingsgigant als Unilever de overschakeling maakt naar pure grondstoffen, zonder smaakversterkers en onnatuurlijke ingrediënten. Ik voerde daar met de reus vele gesprekken over. In onze Franstalige uitgaves heb ik die strijd nooit hoeven voeren, simpelweg omdat de Fransen van huis uit begrijpen dat je met je eten niet moet rommelen. Er is echter één grote uitzondering en daar richt ik voortdurend mijn pijlen op: chemisch truffelaroma. Het is door die rommel al zover gekomen dat bijna niemand meer weet hoe een echte truffel smaakt.
Het begon allemaal in Italië, waar men ontdekte dat je één van de vele smaakmoleculen van truffel eenvoudig uit afval van de petrochemische industrie kunt halen. Wat de Italianen daarmee doen, heb ik al diverse keren met eigen ogen gezien. Chinese truffels (die uiterlijk veel op de Périgord truffel lijken maar totaal geen smaak hebben) worden in China gekocht voor 12 euro per kilo. Dankzij het truffelaroma kunnen ze die Chinese knolletjes verkopen voor een kiloprijs van 1200 euro. Nu lopen er niet alleen in Italië crimineeltjes rond, ook in Frankrijk en ook in de Périgord. Ik ken één bekende truffelwinkelier in de buurt die voor zijn gemanipuleer al enkele malen in de gevangenis zat. Dus... koopt u truffels, dan zouden dat best wel eens opgepepte Chinese aardappelen kunnen zijn.
Wat u nooit maar dan ook NOOIT moet kopen, is truffelolie. Daar zit namelijk geen gram natuurlijks in, hoe luxe en hoe duur de flesjes ook mogen zijn. Truffelolie is pure chemie, je ruikt het spul al op afstand.
Het truffelaroma wordt niet alleen gebruikt door truffelcrimineeltjes, ook anderen hebben die troep ontdekt. Zo is er in de Périgord een firma die aperitiefdrankjes op de markt brengt, één van zijn producten heet Apéritif à la Truffe. Volstrekt chemische troep. Ik kon en wilde niet accepteren dat dit spul mijn authentieke dorpje Saint-Pompon besmet. In ons dorpscafé Chez Bruno was het truffelaperitief te koop. Ik heb Bruno de achtergronden uitgelegd en vervolgens hebben we de fles samen leeggegoten. Het was vervolgens aan mij om een viltstift te pakken en het woord "truffe" fanatiek door de krassen. Ik besef het, binnen een wereldwijde strijd is dit een overwinning van weinig betekenis. Maar toch is alweer één dorpje van de ondergang gered. Mijn dorpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten