In heel Frankrijk vormen de Engelsen een groep apart. Dankzij hun sterke pond destijds konden ze met de overwaarde van hun Engelse huis een leuk Frans stulpje kopen. Hun pensioen of spaargeld had in Frankrijk een veel hogere koopkracht dan aan de overzijde van the Channel. Het wemelt ervan. Ik ken in en rond mijn dorpje diverse Engelsen die hier al tien, twintig of méér jaar wonen, het is opmerkelijk dat geen van hen één woord Frans spreekt. Of het moet bij hoge uitzondering op de Fransman lijken die Engels spreekt: je verstaat er absoluut niets van. Ik denk dat Engelsen te veel tanden hebben om Frans te kunnen spreken. Engelsen hokken allemaal bij elkaar, ze vormen een volstrekt eigen gemeenschap. In ons dorp komen ze elke vrijdagmiddag bij elkaar en praten dan in allerlei dialecten die ze merkwaardigerwijze van elkaar lijken te verstaan, van Northumberlands tot Cockney en van naäap-landlords tot Landsends.
Van de Engelsen hoor ik vaak dat ze spijt hebben dat het land niet op tijd in de Euro is gestapt. Enkele jaren geleden maakte het pond een vrije val, waardoor de English in Frankrijk ineens arm werden. Velen zijn weer naar Engeland vertrokken, hun huizen staan te koop. Degenen die hier gebleven zijn, hebben meestal wat avonturiersbloed in zich en moeten weer werken voor de kost. Ze richten een knutselbedrijfje op, handelen in oud ijzer of willen het gras voor je maaien en je zwembad onderhouden.
Het wil wel zeggen dat er momenteel een overvloed aan huizen te koop staat. Helaas zijn die meestal veel te duur en bovendien op Engelse wijze verbouwd. Dat wil bijvoorbeeld zeggen dat ze plastic ramen en deuren hebben en dat in de woonkamer een Engelse schoorsteen is gemetseld. Het beste wat je dan kunt doen, is de pin uit een handgranaat trekken en het projectiel naar binnen gooien.
Dat veel Engelsen zijn opgestapt, vind ik eigenlijk wel jammer. Ze zijn namelijk altijd vriendelijk, uitbundig en open, ze genieten van het leven en zijn oprecht geïonteresseerd in anderen, iets waar je de Fransen moeilijk op kunt betrappen. Voor mij vormen de Britten echt wel een meerwaarde in ons dorp.
Het massale vertek levert echter enkele voordelen op. Zo zijn er veel minder hondjes en dat vind ik wel tof. Bovendien is de Périgord met het vertrek van vele Engelsen een beetje verlost van nóg een plaag. De Engelse dametjes met strohoedjes die in zichzelf het talent ontdekten om naïeve landschapjes te schilderen, om potten te bakken met klaproosjes erop, of om te macrameën per vierkante meter, die zitten weer aan de andere kant van de plas. De souvenirs die de toeristen kopen, zijn niet meer van Engelse makelij, doch onvervalst Chinees. Tot en met de truffels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten