Het is nu twee uur in de nacht. Zojuist ben ik op handen en voeten thuisgekomen. Dronken? Nee allesbehalve, het was zo donker. Schilder Herdin is weer in het dorp gearriveerd, we hadden heel veel bij te praten. Voor ik het wist ging de "stadsverlichting" uit. Dat wil zeggen dat het dan volstrekt, maar dan ook volstrekt donker is. Je ziet werkelijk nul komma nul en in een middeleeuwse omgeving is het dan niet logisch om je weg te zoeken. De situatie in gedachten hebbend, denk je: na zoveel passen moet ik links. Fout, want je bent dan al tegen een muur geknald. Hier moet ongeveer mijn poortje zijn? Zoeken met de handen vooruitgestoken. Je voelt iets van hout. Nee, mijn poortje is van ijzer. Zou ik misschien de garagedeur gevoeld hebben? Dan vier passen naar rechts. Zit ik met mijn poten in een hevig prikkende rozenstruik. Aha, nu weet ik het. Het poortje bevindt zich tussen de garagedeur en de rozenstruik. Weer enkele pasjes naar links dus. Daar voel ik een blinde muur en die past helemaal niet in mijn belevingswereld. Even aan de grond voelen. Dat lijkt op asfalt en in ons straatje is sinds vier jaar geen asfalt meer. Waar ben ik? Verder op de tast. Als ik me nu 180 graden omdraai, waar kom ik dan terecht? Pasje voor pasje, de handen als een slaapwandelaar uit een stripboekje vooruit gestoken, ga ik voorwaarts, tot ik in een grote struik terecht kom. Eentje die niet pikt. Waar ben ik in hemelsnaam? In een ander dorp? Op een andere planeet? Dan draai ik 90 graden naar links en vervolgens 180 graden naar rechts. Kom ik weer bij die nietpikkende struik uit. Is het eigenlijk wel een struik? Enzovoort. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, heb ik het uiteindelijk toch nog gered. Ik brak mijn nek namelijk over mijn eigen antieke motorfiets die in de buurt van het poortje staat geparkeerd. Ik heb het uiteindelijk gered want anders had ik mijn laptop niet kunnen vinden. Maar vraag niet hoe.
Elke keer als ik 's avonds bij klaarlichte dag het pand verlaat, moet ik er rekening mee houden dat ik mijn eigen buitenlamp ontsteek. Zonder ogen zijn we helemaal ontmand. Maar soms vergeet je dat uit pure arrogantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten