Décapotable

Ik had oorspronkelijk gepland om gisteren naar Saint-Pompon te vertrekken, maar helaas drukdruk. Morgen heb ik nog een aantal topchefs, patissiers en fooddesigners over de vloer voor een denktank, dinsdag rmoeten nog enkele teksten en de laatste stukjes eindredactie de deur uit en dan ben ik klaar. Gelukkig want de heimwee naar mijn dorpje was zelden zo groot. Ik heb al een zware krat klaarstaan met het schrijfwerk dat ik tijdens de vakantie moet afmaken, enkele boeken naderen in augustus/september hun deadline.
Veel bouwvakwerk valt er in Saint-Pompon niet meer te doen en dat is voor het eerst in 12 jaar. Accoord, ik kan nog wel een vol jaar bouwwerk verzinnen, maar dan moet ik ook echt gaan verzinnen. Eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in om het derde huis te gaan aanvallen, twee is eigenlijk wel genoeg.
Maar er moeten nog andere dingen gebeuren. Bij diverse sterrenchefs in de Périgord wil ik nog reportages maken, dit als sluitstuk van het boek "Groeten uit de Périgord". Dan ben ik daar eindelijk ook eens mee klaar.
En nu maar hopen dat het de komende week mooi weer is. Dan kan ik naar het zuiden rijden, kap van de auto, met de routemiep op "vermijd snelwegen". Rijden in een "décapotable" zoals de Fransen zeggen, is telkens weer een unieke ervaring. Je hebt ongeveer net zo veel contact met de natuur als op de fiets. Geluiden van fluitende vogeltjes en ruisende bomen, geuren die uiteenlopen van versgemaaid gras tot en met de friteuse van een Chinees restaurant... Partir, c'est mourir un peu? Niet als ik naar het zuiden vertrek!