De oudjes waren zondag tijdens de kermis fanatiek bezig met iets dat ze "rampeau" noemden. Enkele kruiwagens zand worden op straat neergekieperd, de ballen worden van zolder gehaald, enkele strobalen worden ter bescherming van de leefomgeving neergezet. Omdat de strobalen onvoldoende soelaas bieden tegen het overjaarsehormonenballengeweld worden de raamluiken van de buren even uit hun sponning gehaald en tegen de strobaal gezet. Het feest kan beginnen, geduldig wacht iedereen op zijn beurt.
In het zand zijn drie houtjes neergezet, door de autochnonen "pylons" genoemd. De bedoeling is om met een houten bal de drie pylons tegelijkertijd te vellen. Een soort van bowling avant la lettre dus. Oprecht geïnteresseerd stelde ik diverse vragen. Hoe werkt de puntentelling? Elke pyloon is één punt. Maar als je er drie tegelijk te pakken hebt? Ah, dat is meer. Hoeveel meer? On ne sais pas exactement. Vijf punten? Oui. Tien misschien? Ah oui. En dan: tot hoe ver gaan de punten? Wanneer is iemand winnaar? Bij deze vraag keken de Pomponnais naar me of ze water zagen branden. Tsja, daar had men geen antwoord op, niemand had zich ooit die vraag gesteld. Tot we er genoeg van hebben, zei de een. Tot we dorst hebben, zei de ander. Rampeau speel je niet om te winnen of te verliezen, rampeau speel je voor de gezelligheid. Punten zijn van geen belang. Ze zijn zelfs hinderlijk, want iemand moet ze bijhouden en dat loopt altijd verkeerd af.
Echte kermisspelen, ik ben er jaloers op. Het zijn geen dingen die geld kosten, zelfs zitten er geen batterijen in. Gewoon zelfgemaakte houten ballen, enkele stokjes, een paar kruiwagens zand en een strobaal. En niet te vergeten een soort hark zonder tanden om het zand glad te strijken. Wellicht zijn de attributen een paar honderd jaar oud. Met kermis komen ze tevoorschijn. Was het maar vast volgend jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten