Naar bed en binnen vijf minuten weer op

Vannacht heb ik de reis naar het zuiden gemaakt. Dom was dat ik na drie uur slapen dacht helemaal fit te zijn. Nee dus. Al ter hoogte van Arras moest ik op de parking een dutje doen. Vervolgens vechten tegen de slaap tot bij Orléans. Daar weer een dutje. En zo ging het verder. U begrijpt dat ik blij was dat ik eindelijk het eerste verkeersbord Saint-Pompon zag. Toen was het niet ver meer. In mijn dorpje bleek dat men op het marktpleintje een heuse kermis aan het opbouwen was. De auto dus op een kilometer afstand geparkeerd, gelukkig heeft mijn koffertje van die wieltjes onder zich. Nooit eerder geweten waar die
voor dienden. Nu dacht ik de tekort gekomen slaap eventjers in te halen. Nee dus. Welgeteld vijf minuten nadat ik mezelf dapper naar het bad had verplaatst, brak de pleurus uit. Een godvergergeten herrie ging door het dorp galmen, vermoedelijk afkomstig van de botsautootjes. De brave man heeft niet alleen een draaitafel, ook een microfoon. Met allebei lijkt hij geboren te zijn. Dat schiet niet op, dus heb ik de moed opgegeven en me weer uit bed geworsteld.
Een kermis met botsautootjes, nota bene in Saint-Pompon, hoe verzinnen ze het! Hier wonen 4 kinderen, 8 honderdjarigen, 20 negentigjarigen, enzovoort. Momenteel ben ik hier een van de allerjongsten. Wie in hemelsnaam gaat er in een botsautootje zitten? Buurvrouw Madame Fargue misschien? In haar jeugd bestonden nog geen auto's, dus kan dat best wel spannend zijn.

Ooit moet ik nog eens een column schrijven over kermisgeluiden. Die klinken namelijk op de Sinksenfoor van Antwerpen exact hetzefde. Zouden die lui allemaal familie van elkaar zijn? In elk geval doen ze inkopen bij dezelfde platenfirma.