Orlando, Marne-la-Vallée, de kitscherige Disney droomwereld waarin je zowel muizen als eenden kunt laten praten en waarin de wolf nimmer een biggetje te pakken krijgt, kom je op diverse plaatsen tegen, zelfs de Chinezen schijnen al zoiets aan het bouwen te zijn. Dat is allemaal klein bier vergeleken met wat er in Saint-Pompon gebeurt. Enkele dorpelingen vinden dat we in de vaart der volkeren moeten worden opgenomen, dus plakken ze het volledige dorp dicht met kitsch. Over het droogstaande riviertje de Mandalou heeft men een nepbruggetje gebouwd met een fiets erop, terwijl er al vier echte bruggetjes waren. De bedding van de Mandalou is voorzien van glimmend plastic die aan naïevelandschapschilders het idee geven dat er wel degelijk water stroomt. Maar ook zijn er enkele levensgrote poppen neergezet die je met hun mismaakte koppen aanstaren. De waterafloop van het dorpsfonteintje is herbouwd in authentieke bamboe. De muren van de twaalfde-eeuwse kerk is van flikkerende feestverlichting voorzien, want ook de Notre Dame heeft zoiets. Wat het meest opvalt, is dat het hele dorp vol oude fietsen staat, dit als onderzetters voor geraniums. De dorpelingen inschattend, zullen de vele tientallen fietsen blijven staan als de geraniums verwelkt zijn.
Over smaak valt niet te twisten, iedereen vindt het zijne/hare mooi. Maar er zijn snetverdemme grenzen. Wansmaak, dat is wat anders. Daar wil ik graag over twisten. Toen ik hier voor het eerst kwam, vond ik dat de mensen best wel een portie zelfvertrouwen konden gebruiken. Ik heb er dan ook alles aangedaan om dat vertrouwen te stimuleren. Stel dat ik op dit moment heel toevallig voor het eerst in Saint-Pompon belandde, zou ik dan op slag verliefd worden en meteen een huis willen kopen? Ik denk het niet. Anno 2011 zou ik snel zijn doorgereden naar het eerstvolgende dorp. Daarin is de keuze ruim, want zowel Daglan, Saint-Laurent, Prats-du-Périgord, Bouzic, Besse als Campagnac zijn eerstvolgend. Ik zou keuze genoeg hebben gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten