L' Eté indien, zoals die door de op jammerlijke wijze overleden Jo Dassin ooit zo zoetgevooisd bezongen werd, in het noorden kunnen we ons daar maar moeilijk iets van voorstellen. Maar hier in Saint-Pompon duurt de Indian Summer minstens enkele maanden. Het is de prachtigste tijd van het jaar. Het begint in september, wanneer de dagen voorzichtig gaan korten en de middagschaduw van jezelf zich langzaam wil uitstrekken, alsof hij wil winnen van je.
De vogels, niet gestoord door aandachtvragende jongen, fladderen rond uit puur plezier. De insecten die hun verplichting jegens het eigen volkje hebben voldaan eveneens. Dier en plant, alles heeft de jaarlijkse klus geklaard en is daar uitbundig onder.
De lucht is straalblauw opdat de piloten hun strepen kunnen trekken.
In de loop van de middag wordt het vlot dertig graden, de zon denkt dat het nog hoogzomer is. Maar gaat hij onder, dan heb je al snel behoefte aan een trui. 's Nachts daalt het kwik tot een graad of zes.
L'Eté indien, de fase tussen de zomer en de herfst, die in de Sud-Ouest minstens tot eind oktober en meestal tot half november duurt, dankt zijn naam aan de zonnestralen die het landschap goud kleuren. Werkelijk àlles lijkt van goud, zelfs de hond van de buren.
Volgende week worden de druiven geoogst, iedereen kijkt uit naar dat feest. De honderdduizenden walnotenbomen rond Saint-Pompon hangen zwaar onder hun last. Zij zijn na de druiven aan de beurt. En vervolgens zullen de miljoenen kastanjebomen hun vruchten laten vallen. De landwegen zullen wit kleuren van hetgeen door autobanden wordt gepureerd.
Ik heb hem al zó vaak meegemaakt, maar telkens doet hij me weer verbazen: l'été indien. Op de foto ziet u hem vanuit mijn woonkamer.
En nu bent u een beetje jaloers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten