Het is alweer een week of zes geleden dat ik in Saint-Pompon vertoefde. Sindsdien ben ik weer bezig met de waanzin van de dag, moet ik het kantoordak op om de afvoerputjes vrij van dennennaalden te maken en is het op de redactie hard werken geblazen. Nu vandaag het zonnetje in de lage landen eindelijk weer eens schijnt, bekruipt me een gevoel van heimwee. September en oktober zijn in de Périgord de mooiste maanden. Een été indien. Wanneer de ochtendnevel verdwijnt, is het er nog steeds vlot 25 tot 30 graden, met een altijd straalblauwe hemel. Ik mis dat hevig. Ook mis ik de mensen die op het bruggetje een praatje maken over het weer. Dat praatje is dus altijd hetzelfde, maar dat geeft niet. Heimwee noemen ze dat. Het wordt de hoogste tijd dat ik de 930 kilometer weer eens ga afleggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten