De Fransen zijn moeilijk te doorgronden, althans voor mij. Wat zou ik bijvoorbeeld doen met een monumentaal eeuwenoud plafond? Inderdaad, ik zou het koesteren als een baby. Zie op de foto het plafond van Château Norbert. Daar hebben ze ooit een heel fout behangetje overheen geplakt. Zo'n jaren zeventig spul met bubbeltjes, bestaande uit zeven laagjes. En niet plakken met behangplak, nee met de grove middelen. Welnu, ik wil graag dat het plafond mijn baby wordt, dus aanvalluhh ben ik vol overgave begonnen aan het moeizame verwijderen van dat vieze spul. Ik kan u verzekeren dat het een moeizame onderneming is. Vandaag ben ik er zo'n tien uur mee bezig geweest en ja hoor, hier en daar komen al fragmentjes hout tevoorschijn.
De frustratie van me afgeschreven hebbende, kan ik nog melden dat er in het dorp weer een dode te betreuren valt. Een man van over de negentig heeft in zijn huis zelfmoord gepleegd. In de jaren dat ik in Saint-Pompon zit, is dit bij lange na niet het eerste geval. De mensen worden hier vlot honderd jaar, maar de laatste tien zijn niet voor iedereen de moeite waard. Ze worden gebrekkig, komen hun huis niet meer uit en vereenzamen. Van bejaardenhuizen hebben ze hier op het platteland nog nooit gehoord, of je moet heel veel geld hebben. De normale gang van zaken is dat de kinderen je verzorgen. Eeuwenlang was dat een prima oplossing, in elk huis woonden drie of vier generaties samen. Maar de moderne tijd heeft ook in Frankrijk toegeslagen. De kinderen verdwijnen naar de grote stad om het drukdruk te hebben, de oudjes blijven achter. De ooit zo vrolijke mensen komen niet meer naar het pleintje om een babbeltje te doen, wie weet hoeveel jaren ze dat geweer al hebben vastgepakt... En zo is mijn dorpje alwéér een beetje kleiner geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten