Zo, hier zijn we dan weer in Saint-Pompon. Onderweg waren er plotselinge stukjes waar wat sneeuw was gevallen, uiteraard hingen op die plaatsen bosjes auto's in de vangrails. Kennelijk heeft de mensheid veel vertrouwen in zijn peuzjootjes, te veel. Enfin, zodra we de Périgord binnenreden, had ik warempel een zonnebril nodig. Een roze bril kon ik wel gebruiken bij het aanschouwen van onze eeuwenoude trap. Hier in de Périgord woont vrijwel iedereen op de eerste etage, de begane grond was vroeger voor de varkens, kippen en schapen bestemd. De trap was ditmaal bezet met aangekoekte druivenrestanten, morgen de hogedrukspuit van stal halen.
Maar nu even iets positievers. De plaatselijke restaurateur Bruno had vernomen dat we zouden arriveren. Hij stond ons aan de deur op te wachten met een plateau fruits de mer. Kijk, denk ik dan, als ik over een paar weken weer in Schilde arriveer, welke restaurateur staat dan paraat? Helemaal niemand. En dat is zo mooi van zo'n Frans dorpje, de mensen leven met je mee. Ze beseffen dat je na een autorit van tien uur wel een hapje en een slokje kunt gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten