- 's Ochtends om half acht op alle doorgaande wegen.
- Op de parkings van restaurants.
- In de bosrand.
Dat zit namelijk zo. De ouviers hebben een vast levenspatroon. Van maandag tot en met vrijdag vertrekken ze om half acht van huis en rijden dan met grote snelheid ergens heen. Waar ze heen gaan, wordt zelden duidelijk, want je ziet ze vrijwel nooit werken. Om twaalf uur, à midi dus, gaan ze naar een restaurant. Dat hebben de machtige Franse vakbonden ooit bedongen: elke ouvrier heeft recht op een meer dan fatsoenlijke lunch. De prijs hiervan bedraagt 11 tot 13 euro en is overal in Frankrijk verkrijgbaar, met name in de plattelandsrestaurantjes. Ook in Saint-Pompon hebben we zo'n etablissement, om voor de hand liggende reden Chez Bruno genaamd. Hoe het er bij zo'n werkersmaaltijd (répas ouvrier) aan toe gaat, vertel ik u straks. Want nog even moet ik de bosrand verklaren. Wanneer de witte bestelautootjes zich daar bevinden, is het weekend.
De Amerikanen zeggen: Yes we can.
De Fransen zeggen: Yes week end.
In het weekend gaan vrijwel alle plattelanders op jacht, geholpen door de brave doch avontuurlijke mensen uit de steden. Zie je op de meest vreemde plaatsen aan een weiland of bosrand een pordje "parking", dan wordt er een verzamelplaats voor witte bestelautootjes mee bedoeld. De parkeerplaatsen zijn bedoeld voor de drijfjachten waar de Fransozen zo verzot op zijn. Kom daar niet in de buurt want het zijn levensgevaarlijke plekken. De mannen met de geweren stellen zich op langs de openbare weg, want daar kunnen ze het wild zien passeren. De vele anderen, zonder geweer, maken in de bosjes groot kabaal zodat het wild naar de openbare weg wordt gejaagd. Op alles wat beweegt, wordt geschoten. Niet voor niets hebben de deelnemers een verplicht fluoriserend vestje aan. In de krant van maandag staat altijd opgesomd wie op deze onfortuinlijke wijze overleden is, er zijn danig veel doden en gewonden te betreuren. Niet altijd gaat het om verminkte jagers en drijvers, ook het nietsvermoedende publiek kan slachtoffer worden. Dat is een kwestie van op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. In de bossen van Saint-Pompon werd een vrijend paartje in de billen geschoten, die bewogen te veel.
We komen nu terug bij het répas ouvrier. Van acht tot twaalf zijn de witte bestelautootjes niet te zien geweest, plotseling duiken ze weer op en verzamelen zich voor de restaurants. De mannen in hun bleu gaan naar binnen. Wat ze daar voor een euro of twaalf te wachten staat, grenst aan La Grande Bouffe. Allereerst komt een assiette op tafel met fantasietjes van de chef. Een plakje ham, een augurkje, een blaadje sla, een half eitje met mayonaise, kortom iets wat in de keuen voorhanden is. Daarna komt de soep, die geslurpt wordt met veel brood. Inmiddels is de wijn ingeschonken, die in de prijs begrepen is. Na de soep komt een stevige plat op tafel, waarbij en stuk vlees wordt begeleid door aardappelen of andere goenten. Daarna is het tijd voor de salade. De wijn wordt nog eens bijgeschonken, hetgeen wil zeggen dat het tijd wordt voor de kaas. Nog even een dessertje en de koffie mag komen. Hoe zijn restaurateurs als Buno en Nicole in staat om dit alles voor zo weinig geld op tafel te zetten? Dat heeft alles te maken met economie, ik wijd daar een apart hoofdstuk aan. Dit hoofdstuk ging over witte camionettes, na de lunch zijn ze weer spoorloos verdwenen. Je ziet ze nergens meer, terwijl ik er dringend op wacht. Ik wil namelijk een huis gaan verbouwen en heb ouvriers nodig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten