Saint-Pompon is tegenwoordig vooral ingeslapen, vroeger moet het er een drukke bedoeling zijn geweest. Elk straatje had zijn eigen specialistische markt. In de Grande Rue werden ganzen en eenden verhandeld, in de Rue de l'Hôpital gingen de varkens van hand tot hand. Er wordt beweerd dat het dorp vroeger maar liefst zeven cabarets telde, gelegenheden waar je kon drinken onder een muziekje en in twijfelachtig gezelschap kon slapen. In elk geval passeerde het stoomtreintje van Sarlat naar Villfranche het dorp, oude foto's houden de herinnering levend. Ook diverse stationnetjes zijn er nog steeds, op het grondgebied van Saint-Pompon staan er drie. Buiten die in het dorp zelf is er een voor de inwoners van Saint-Laurant-la-Vallée (wel vier kilometer lopen) en een in het gehucht Babiot.
De economie maakte ooit glorietijden mee. Honderd jaar geleden waren vrijwel alle boeren wijnbouwer. Die cultuur werd vernietigd door de druifluis phylloxera, die trouwens de volledige Europese wijnbouw ten gronde richtte. De meeste Pomponnais stapten over op het telen van tabak of gingen in de mijnen werken. Mijnen? Jawel, want ook die had Saint-Pompon. Zeer gereputeerde mijnen zelfs. Tussen 1900 en 1914 bestond er een mijn waar zeer pure en gave kalksteen werd gewonnen, speciaal bestemd voor de drukkerijwereld. Toen men de ouderwetse steendruk verruilde voor modernere druktechnieken, werd de mijn gesloten. Van twee andere mijnen zijn de sporen nog goed zichtbaar: de okermijnen. De gele kleurstof van Saint-Pompon genoot een internationale reputatie.
Wat staat er nog meer in de dorpsannalen geschreven? Dat er in 1881 nog 1350 mensen woonden. Dat er tijdens de Eerste Wereldoorlog 49 jonge Pomponnais sneuvelden. Dat de omgeving in 1819 geteisterd werd door roversbendes. Dat er in 1816 nog wolven in de bossen zwierven. Dat de Duitsers tussen 1940 en 1944 tweemaal het dorp passeerden, evenwel zonder schade aan te richten. Dat de anders rustige Mandalou op 11 oktober 1915 zodanig overstroomde dat diverse huizen instortten en daarbij twee kinderen om het leven kwamen. Dat in 1970 de laatste van de vele watermolens de deuren sloot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten