Wat een weken!

Drie weken lang ben ik in Saint-Pompon geweest, het was voor mij één groot feest. De bedoeling was om in Château Norbert een hele waslijst af te werken en daarin ben ik meer dan geslaagd. Van de eerdere weken bracht ik u al op de hoogte, de laatste week begon met mijn verjaardag. Ik had gedacht dat die dag geruisloos voorbij zou gaan, maar de werkelijkheid bleek anders. Niets deed vermoeden dat het dorp zich 's avonds in het café verzamelde om gezamenlijk naar ons huis te trekken, gewapend met een taartvan bijna een meter groot. En dan de muziezk. Bij het liedje Connemara van Michel Sardou beginnen alle Fransen plotsklaps met een zakdoekje te zwaaien.

De rest van de week was het vooral ploeteren in de winterkamer. Het oude eiken plafond werd gerestaureerd en de muren werden voorzien van een wand in gipsplaat. Dat isoleert beter terwijl je er alle electra achter kan wegwerken. De gipswand heb ik bezet met knauf, in juni ga ik de onderste helft nog behangen.

Maar ook buiten was ik aan de slag, want de ingang van het overdekte terras ligt een meter hoger dan het maaiveld. Er moest dus een trap komen. Die heb ik hoogstpersoonlijk gemetseld met respect voor de tradities van de regio. Helaas had ik nèt geen tijd meer om de onderste twee treden te voegen. Ook dat gebeurt in juni.

De auto is gevuld met riekende onderbroeken, sokken, t-shirts en werkbroeken en staat helemaal paraat om morgenochtend de terugweg aan te vangen. Vanaf overmorgen zult u me weer vinden op mijn andere blog, want dan heb ik weer de pet van uitgever op het hoofd.