Zwembadeigenaren

Terwijl de brandende zon bijna verdwenen is, lijkt de rust in het dorp veel op de rust van overdag. Toch voel je de veranderingen, vooral omdat de geluiden anders zijn, alle geluid lijkt nu van ver weg te komen. In de verte hoor ik mensen praten, ze zitten op een terras om af te koelen na deze alles verzengende dag. In de verte hoor ik een hond blaffen, uit puur plezier vanwege de temperatuur die nu gaat dalen. Heel in de verte hoor ik een kennelijk autogeluid van iemand die nodig van A naar B moet. De raamluiken zijn nog steeds overal gesloten opdat de huizen koele plaatsen zullen blijven. De Périgord heeft weer een dagje canicule overleefd. Ze zijn er niet elk jaar, maar àls ze er zijn, de hittegolven, weet iedereen wat hem te doen staat. Niet klagen of zeggen dat het warm is, want dat maakt het alleen maar erger. Zo min mogelijk bewegen, is het devies. Zelfs geen potje belotten (klaverjassen) of tafelvoetbal, want dat is in deze omstandigheden niet goed voor het hart. Degenen met een zwembad hebben op dit moment veel boezemvrienden, die met hun kinderen, kleinkinderen en achterneefjes komen plonsen. Straks wanneer de koelte zich presenteert, zullen de vrienden plots huiswaarts zijn gekeerd, hun rotzooi en de urine van hun kleinkinderen achterlatend. Morgen zullen zij weer vrienden zijn, tenzij het weer omslaat.

De zwembadeigenaren, ze zijn met velen, verkeren in een altijd durende penibele positie. Het ganse jaar zijn ze met hun haat/liefde bezig. In de winter hopen ze dat niets zal stuk vriezen, in de lente constateren ze wat de vorst heeft aangericht. Er moeten Franse vakmannen worden gebeld, die niet zullen komen. Daarom gaan de zwembadeigenaren zelf te water, ook al meet het vocht slechts 12° Celcius. Gelukkig hebben zij veel tijd, want vrienden hebben zij niet. Tot op een gedenkwaardige dag in juli, als een canicule uitbreekt. Vervolgens, in de herfst, rennen zij met een schepnetje heen en weer omdat de boombladeren dit bevelen. In gedachten nadert de winter al...