Titels, de Fransen zijn er verzot op

Prachtig hoe dat gaat in het Frankrijk dat zoveel van titels en administratie houdt. In Saint-Pompon is een Comité des Fêtes in oprichting, een clubje dat zich op initiatief van de burgemeester gaat bezighouden met het monument der gevallenen, de jaarlijkse processie naar het kapelletje, de expositie van de 5 oude Solexen die het dorp telt en nog meer van dat soort hoogtijdagen. De handgeschreven oprichtingsnotulen van het clubje werden me vandaag ouderwets doorgefaxt.

Artikel 9 van die notulen zegt dat er verkiezingen komen. Er zijn nodig (dit volgens de Franse voorschriften): 1 président, 1 vice-président, 1 tresorier (penningmeester), 1 tresorier-adjoint, 1 sécretaire, 1 sécretaire-adjoint. Kortom 6 verplichte bestuursleden, terwijl ons dorpje bijna niet eens zoveel inwoners telt. De Fransen houden heel erg van titels. Vrijwel elke Fransman is président ergens van en laat dat graag blijken middels een visitekaartje. Ons piepkleine dorpje telt al 12 clubjes die allemaal een eigen président hebben. Dit betekent dat diverse lieden meerdere visitekaartjes op zak hebben, of een heel groot kaartje.
Fransen hebben weinig respect voor buitenlanders, want dat zijn eigenlijk niets anders dan buitenaardse wezens. Maar als buitenlander met een (Franse) titel sta je meteen op de hoogste tree van de ladder. De mensen wijzen dan naar je terwijl ze fluisteren met mekaar. Vandaar dat ik kaartjes heb laten maken met allerlei Franse titels die blijkens diploma's en certifikaten aan de muur hangen. Zoals Membre d'honneur des Disciples d'Escoffier, membre d'honneur de la Confrèrie du Diamant Noir, Seigneur de Corbière, membre d'honneur de la Confrèrie du Sabre d'Or, en dat soort grappen. En ook staan er op mijn kaartje wel degelijk enkele zeer belangrijke titels vermeld, zoals Académicien van de Academie Nationale de Cuisine en Commandeur des Maîtres-Conseils en Gastronomie Française. Mocht dat nog steeds onvoldoende indruk maken...