Afwachten

Hoelang zal ons mooie dorp nog blijven bestaan. 40.000 jaren geleden al vestigden zich hier de eerste mensen en sindsdien is het altijd bergop bergaf gegaan. Oorlogen, brandschattingen, roversbendes, dolende zwarte ridders, een allesverwoestende cycloon en de druifluis aan het begin van de vorige eeuw, uiteindelijk wist Saint-Pompon dit alles te overleven. Er waren tijden van grote bloei. In vervlogen tijden werd een belangrijke Keltische begraafplaats aangelegd, de eerste eeuw na chr. werd het dorp een kruispunt van Romeinse wegen en een halteplaats voor de Romeinse legioenen. In de middeleeuwen werd het een halteplaats van de bedevaartroete naar Santiago. Het dorp groeide uit tot een regionaal handelscentrum van belang, zelfs werd er vanuit Sarlat een spoorlijn aangelegd (waarvan alleen nog de verlatern stationnetjes getuigen). Honderd jaar geleden nog woonden hier 1.200 mensen. Maar wat is er allemaal van over? In de Grande Rue wonen welgeteld nog 3 mensen. De Rue Florimonde telt voortaan nul inwoners nu madame Bargues gestorven is. Hoeveel inwoners zal het dorp nu nog tellen? Ik denk hooguit een stuk of zestig.
Het Franse platteland loopt leeg. De jeugd gaat in de grote stad studeren en keert niet meer terug, de oudjes blijven alleen achter. De gemiddelde leeftijd is hier onvoorstelbaar hoog, met steeds grotere regelmaat hoor je de doodsklokken luiden.
Gelukkig hebben we nog een magnifieke infrastructuur met een bakker, slager, apotheek, postkantoor, benzinepomp, superette, twee cafés, een restaurant, enzovoort. Maar hoe lang nog? Slager Cramarregeas is 65 en wil op pensioen, hij vindt niemand die de beenhouwerij wil overnemen. Sinds het overlijden van bakker Pascal is het wachten tot de zaak op slot gaat. De nog jonge groentenboer pleegde zelfmoord, zijn loods staat leeg. Madame Badourès is dik in de zeventig en wil haar café en benzinepomp sluiten. Alleen de apothekeres lijkt goed in haar vel te zitten, haar aphoteek is vermoedelijk de drukste van Frankrijk.
Weet u wat ik denk? Dat we ons over de toekomst minder zorgen moeten maken dan gedacht. Veertigduizend jaar lang kreeg deze boerengemeenschap de nodige klappen te verwerken en altijd kwam het dorp fier uit de strijd. Zelfs het sluiten van de okermijnen, de kalksteenmijn (voor de drukkerijwereld) en de talloze gesneuvelden tijdens de twee wereldoorlogen werden overleefd.
Wat kan de nieuwe toekomst zijn? Eigenlijk zien we daar al de eerste voorboden van. Dankzij de digitale wereld is de plaats waar je woont voor steeds meer mensen niet zo belangrijk meer. Er komen zich ondernemers uit grote steden in Saint-Pompon vestigen omdat ze hun internetwinkel of ontwerpbureau dankzij het internet ook vanuit hier kunnen runnen. De kwaliteit van leven, de rust en gemoedelijkheid, het landschap, de gastronomie, de feesten, het zijn elementen waar in de toekomst steeds meer mensen voor zullen gaan kiezen omdat het voortaan technisch mogelijk is. Het zou goed kunnen dat daarmee een nieuwe bloeiperiode wordt ingeluid. Er kan dan weer wat werkgelegenheid ontstaan. We kunnen niets anders dan afwachten...