Stille armoede

Vroeger was het nooit zo erg merkbaar. Je zag bijvoorbeeld wel dat de mensen altijd dezelfde versleten kleren droegen, maar dat koppelde je eerder aan nonchalance. De persoonlijke situatie van veel Fransen is er nu echter zo dramatisch op geworden dat ze er voortaan openlijk voor uit durven komen: ze zijn arm. Ook zie je dat je veel gemakkelijker dan vroeger een loodgieter, metselaar of timmerman kan laten bewegen en daarbij vlotjes kan discuteren over de prijs. Nooit eerder gezien! Wat is er in La Douce France aan de hand? Veel. De sociale uitkeringen en pensioenen dalen dramatisch. Tal van gezinnen met schoolgaande kinderen moeten het voortaan met minder dan 800 euro per maand stellen. Het pensioen van een boer in ruste bedraagt nog maar 500 euro. Het is daarnaast heel gemakkelijk gemaakt om een eigen micro bedrijfje te starten tegen gunstige fiscale tarieven. Toen een paar jaar geleden de bomen nog tot de hemel groeiden, zijn honderdduizenden werkmensen in die valkuil gestapt. Ze hebben alle rechten verloren en moeten nu als zelfstandige hu moeizame kostje bij elkaar scharrelen. De Franse economie is volledig in elkaar gestort en dat is overal erg voelbaar. Er rijden veel minder auto's op de weg en tegen aperotijd zie je in het café geen mensen meer. Onze plaatselijke cafébaas heeft al besloten om een maandje op slot te gaan, zijn rolluiken zijn potdicht. Een paar dagen voor kerstmis kan je in de supermarkten een kanon afschieten, terwijl er altijd lange rijen aan de kassa's stonden.
Er is nu een nieuw fenomeen ontstaan: de lokale Fransen denken dat ik met mijn grote auto en groot huis stinkend rijk ben en komen meer dan ooit bij ons op bezoek. Ze komen zogenaamd alleen even goededag zeggen, maar halen dan een gevonden truffeltje tevoorschijn dat ze me willen verkopen. Ze komen aan huis om te polsen of ik in hun houtvoorraad ben geïnteresseerd en dat tegen elke prijs. Een paar jaar geleden zou dat nog ondenkbaar zijn geweest. Ik denk dat dit nog maar het begin is van de ellende. De industrie stort in elkaar, de horeca stort in elkaar, de middenstand stort in elkaar. De ene ellende volgt de andere op. Het zou best wel eens kunnen zijn dat we over een jaar geen bakker, geen slager en geen café meer hebben, waarmee het ooit zo trotse dorp een nekslag krijgt. Volgens mij is veel te wijten aan het politieke systeem dat in Frankrijk helemaal achterhaald is. Vadertje Staat hield altijd stevig de touwtjes in handen en de mensen hadden daar uit luiheid vertrouwen in. De vakbonden zijn van communistische signatuur en hebben een stevige vinger in de pap. Ze kunnen maar één ding bedenken en dat is staken.
Wie nog steeds optimistisch lijkt, is onze jonge burgemeester Thomas. Hij ziet voor Saint-Pompon een rol weggelegd in een nieuwe economie. Vroeger, zo redeneert hij, gebeurde alles in Parijs. Maar met de komst  van het internet zullen veel activiteiten niet meer zo plaatsgebonden zijn. Vandaar dat hij zijn best doet om het dorp te voorzien van de snelste internetverbinding. Als de lokatie van je werkplek niet zo belangrijk meer is, heeft ons dorp inderdaad veel te bieden. Een mooi huis met een moestuintje in een dromerig landschap zonder files heeft toch wel een streepje voor op een appartementje in de Parijse banlieu. De eerste telewerkers zijn inderdaad al neergestreken. Zo is er een meneer die internationale handel per computer bedrijft en is er ook al een internetwinkeltje dat foie gras, truffels en kerstpakketten verkoopt. Zo lang je minder dan een miljoen per jaar verdient, is dat een prima oplossingen. Verdien je méér, zoals Depardieu, dan vertrek je naar België. President Hollande was wel heel naïef om te denken dan de rijken zijn nieuwe belastingtarieven zouden accepteren.