Volgersverwaarlozing

De laatste dagen heb ik deze blog, dus ook mijn trouwe volgers, volledig verwaarloosd. Als excuus zal ik proberen om op omfloerste wijze de reden aan te geven.
Het begon allemaal een dikke week geleden toe ik hoorde dat dat enorme huis bij ons in de buurt nog niet de helft kostte van wat ik altijd had gedacht. Een gigantische originele périgourdine met een nieuw dak, centraal verwarmd, met een overdekt terras (voormalige tabaksdrogerij) van 10 op 5 meter, met 2 garages, met een kelder van 5 op 7 meter, met een tuin van 2.000 meter, met een enzovoort, plotseling besefte ik dat dit projekt voor ons helemaal niet onbereikbaar hoefde zijn toen ik de vraagprijs hoorde.

De zwaarste dagen kwamen daarna, want Carine moest worden overtuigd en zij staat bij mij bekend als Madame Non. Zoals ik had verwacht, was haar direkte antwoord inderdaad Non. Maar ik moest en ik zou! Stiekem zette ik de forge (ons tweede huis in Saint-Pompon) een beetje te koop op deze blog. Bovendien, met Ille kreeg ik een handlanger die Carine met veel overredingskracht overtuigde. En toen geschiedde het wonder: Binnen de 24 uur had ik al een bod van een Engelse dame en binnen drie dagen was de forge verkocht, overigens niet aan de Engelse. Het werd dus tijd om handtekeningen te zetten en om opmetingen te doen. Carine en ik waren een volle dag bezig met meetlint, papier en potlood. Vervolgens moest alles nauwkeurig op papier en tekende ik het electriciteitsplan, het waterplan en de keuken. Daar ben ik nu mee klaar, zoals u op bijgaande prentjes ziet. Ik heb dus allesbehalve stilgezeten en hoop dat u mijn excuus aanvaardt.
In Saint-Pompon is àlles aanleiding voor een feestje, de mensen leven met elkaar mee. Op het moment dat wij opmetingen deden, was restaurateur Bruno al bezig met het vullen van een speenvarken. Dat onfortuinlijke dier werd later genuttigd, begeleid door overvloedige alcohol.

Ik sta dus weer klaar om mijn bleu aan te trekken. Eerst moet ik de forge leeghalen en daarna ga ik overbodige muren slopen. We krijgen een living met een mooie haardpartij, een slaapkamer met uitzicht naar twee kanten, een ruime badkamer met inloopdouche, een hemelse woonkeuken die uitgeeft op zowel het terras als het overdekte terras, een hobbykamer voor Carine, een bureau met een groot houtvuur voor mij, een autonoom gastenappartement, een wijnkelder en een garage waarvoor ik een lelijke eend wil kopen.

De "tuin" is een wildernis, maar ook dat zal veranderen. De boomgaard van 15 notenbomen zal straks een zwembad flankeren. Zoals u eerder al van me gewend was, zal ik u ferm op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
En dan was er vanochtend plotseling een nieuwe ontwikkeling. Wijnboer Christian kwam bij ons langs om een partijtje verse haricots verts en nieuwe aardappeltjes te brengen. Hij legde me terloops uit dat het huis, ons nieuwe projekt, heel lang geleden in zijn familie was geweest. Zijn voorvader had authentieke, op perkament geschreven noratiële aktes gevonden uit de zestiende eeuw waarin het huis wordt gekocht. Christian wil er nu voor zorgen dat ik die actes in handen krijg!

U ziet, een mens moet zijn dromen nooit opgeven. Nooit! Als je dat doet, ben je verloren.
Trouwens, waarom zo'n groot huis terwijl we in Saint-Pompon al een mooi huis hebben? Dat weet ik ook niet helemaal precies. Of eigenlijk toch wel. Ik ben nu 62 en kan er dus fysiek nog volop tegenaan met een verbouwing. Maar zal ik dat straks nog kunnen? Ik voel het dus als mijn laatste kans. Er komt een dag dat ik de uitgeverij vaarwel zal zeggen. Als ik dan kan terugkijken op de ultieme verbouwing en kan rondlopen in en rond het ultieme huis, dan heb ik in het leven meer bereikt dan ik ooit kon dromen...