We zijn inmiddels alweer een week terug in het noorden, ik heb u nog niets verteld over onze afscheidsprocedure die in werking treedt telkens als wij Saint-Pompon verlaten. Ons ritueel is ontstaan toe wij, lang geleden, een bezoek brachten aan een adembenemend middeleeuws kerkje. Enkele uren na dit bezoek vonden wij in Saint-Pompon het huis dat we kochten. Toeval? Gods hand? Ik weet het niet. Nu ben ik allesbehalve gelovig, Gods hand zal ik niet snel ergens in ontdekken. Maar ook ongelovigen hebben blijkbaar hun rituelen nodig, ze geven een goed gevoel.
Elke keer opnieuw als de gas-, water- en stroomkraan zijn dichtgedraaid, de bagage is ingeladen en we afscheid nemen van Saint-Pompon, maken we op weg naar het noorden een omweg van 35 kilometer. Het is niet logisch, ik weet het. We rijden dan naar het dorpje Montferrand-du-Périgord. Net buiten dat Anton-Pieck-plaatsje ligt een begraafplaats waarin zich een klein kerkje bevindt. Het moet onnoemelijk oud zijn, minstens duizend jaar. De zeer dikke muren maken dat het bouwsel van binnen veel kleiner is dan de buitenkant. Er zijn prachtige muurschilderingen en hoewel de tand des tijds ze danig heeft aangetast, zijn ze nog goed te zien.
Voor twee euro koop je hier een kaarsje om dat met je eigen intenties te laten branden. Het bedragje deponeer je in een gleufje in de muur. Wij laten elk een kaarsje branden uit puur geluk. We beseffen maar al te goed dat we bofkontjes zijn, maar wie moet je daarvoor bedanken? We hebben weer een fijne tijd gehad. Zonder ongelukken, zonder ziektes. Bedankt. Hier is een klein kaarsje als bescheiden tegenprestatie. Ja, daar voelen we ons goed bij. Een vakantie sluit men in waardigheid af.
Wilt u dit magnifieke kerkje bezoeken? Volg dan in Montferrand de bordjes Chapelle St.Christophe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten