De supermarkt in de Périgord waar ik mijn wekelijkse boodschappen doe, loopt in het vakantieseizoen vol Hollanders. Op zich is daar niets mis mee, ik stoor me aan hun voortdurende manifeste aanwezigheid. Hollanders kun je namelijk aan hun kabaal herkennen. Plots hoor je aan de ene kant van de winkel een krijsende stem die haar echtgenoot toeroept: Kéééééééééés! Hebbe we nog sjam in de kampejjjj? Ik begrijp, echtgenoten dienen elkaar geïnformeerd te houden. Maar moet de hele wereld daar naar luisteren?
Laatst hadden we een beurs in de Noord-Franse stad Lille. 's Avonds zitten we met het hele team lekker rustig in een restaurant als daar een meute Hollanders binnenkomt. Binnen een half uur zijn ze in koor nostalgische liedjes aan het zingen. In een restaurant. De rest van de gasten moet maar meeluisteren of opstappen.
Of ze zetten hun camper neer midden op ons dorpspleintje, hangen een draad tussen twee bomen, gaan vrolijk hun wasje doen, hangen het marktplein vol hobbezakken (standaard toeristenkledij) te drogen en blijven twee dagen hangen. Aan de lokale economie dragen ze geen cent bij, ze hebben alles bij zich.
Of ze komen zo maar het huis binnen dat ik verbouw. Effe kijke. Dacht dat hier niemand woonde. Wie heeft het recht om een huis te betreden, ook als het wordt verbouwd? Niemand, behalve...
Hollanders, zo weet ik uit talloze Franse bronnen, worden in het land van Marianne niet hoog gewaardeerd, om het eufemistisch uit te drukken. Iedereen is ze liever kwijt dan rijk, met name door hun manifeste, luide optreden en spreekwoordelijk lompheid. Daarentegen staan Vlamingen hoog in het vaandel. Rustige mensen, tikje bescheiden, nooit lawaai, altijd een goede fles wijn bij de maaltijd, weten wat genieten is. Daar houden de Fransen van.
Jan Peter Balkenende had het destijds over normen en waarden, hij heeft er geen verkiezingen mee gewonnen. Marc Rutte spreekt nu over hufterigheid. Misschien is dat een taal die het volk beter begrijpt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten