donderdag 26 december 2013

Afwachten


Hoelang zal ons mooie dorp nog blijven bestaan. 40.000 jaren geleden al vestigden zich hier de eerste mensen en sindsdien is het altijd bergop bergaf gegaan. Oorlogen, brandschattingen, roversbendes, dolende zwarte ridders, een allesverwoestende cycloon en de druifluis aan het begin van de vorige eeuw, uiteindelijk wist Saint-Pompon dit alles te overleven. Er waren tijden van grote bloei. In vervlogen tijden werd een belangrijke Keltische begraafplaats aangelegd, de eerste eeuw na chr. werd het dorp een kruispunt van Romeinse wegen en een halteplaats voor de Romeinse legioenen. In de middeleeuwen werd het een halteplaats van de bedevaartroete naar Santiago. Het dorp groeide uit tot een regionaal handelscentrum van belang, zelfs werd er vanuit Sarlat een spoorlijn aangelegd (waarvan alleen nog de verlatern stationnetjes getuigen). Honderd jaar geleden nog woonden hier 1.200 mensen. Maar wat is er allemaal van over? In de Grande Rue wonen welgeteld nog 3 mensen. De Rue Florimonde telt voortaan nul inwoners nu madame Bargues gestorven is. Hoeveel inwoners zal het dorp nu nog tellen? Ik denk hooguit een stuk of zestig.
Het Franse platteland loopt leeg. De jeugd gaat in de grote stad studeren en keert niet meer terug, de oudjes blijven alleen achter. De gemiddelde leeftijd is hier onvoorstelbaar hoog, met steeds grotere regelmaat hoor je de doodsklokken luiden.
Gelukkig hebben we nog een magnifieke infrastructuur met een bakker, slager, apotheek, postkantoor, benzinepomp, superette, twee cafés, een restaurant, enzovoort. Maar hoe lang nog? Slager Cramarregeas is 65 en wil op pensioen, hij vindt niemand die de beenhouwerij wil overnemen. Sinds het overlijden van bakker Pascal is het wachten tot de zaak op slot gaat. De nog jonge groentenboer pleegde zelfmoord, zijn loods staat leeg. Madame Badourès is dik in de zeventig en wil haar café en benzinepomp sluiten. Alleen de apothekeres lijkt goed in haar vel te zitten, haar aphoteek is vermoedelijk de drukste van Frankrijk.
Weet u wat ik denk? Dat we ons over de toekomst minder zorgen moeten maken dan gedacht. Veertigduizend jaar lang kreeg deze boerengemeenschap de nodige klappen te verwerken en altijd kwam het dorp fier uit de strijd. Zelfs het sluiten van de okermijnen, de kalksteenmijn (voor de drukkerijwereld) en de talloze gesneuvelden tijdens de twee wereldoorlogen werden overleefd.
Wat kan de nieuwe toekomst zijn? Eigenlijk zien we daar al de eerste voorboden van. Dankzij de digitale wereld is de plaats waar je woont voor steeds meer mensen niet zo belangrijk meer. Er komen zich ondernemers uit grote steden in Saint-Pompon vestigen omdat ze hun internetwinkel of ontwerpbureau dankzij het internet ook vanuit hier kunnen runnen. De kwaliteit van leven, de rust en gemoedelijkheid, het landschap, de gastronomie, de feesten, het zijn elementen waar in de toekomst steeds meer mensen voor zullen gaan kiezen omdat het voortaan technisch mogelijk is. Het zou goed kunnen dat daarmee een nieuwe bloeiperiode wordt ingeluid. Er kan dan weer wat werkgelegenheid ontstaan. We kunnen niets anders dan afwachten...
 

vrijdag 20 december 2013

De sous-marins doen hun ondergrondse werk


Wat is dit toch een fantastisch dorpje. Altijd schuilt er wel ergens een reden om een feestje te bouwen. Gisteren werden we uitgenodigd om klokslag zes uur op het gemeentehuis te verschijnen. Burgemeester Michel wilde namelijk praten over de oprichting van een feestcommité. Er zijn diverse associations is het dorp die zich bekommeren over een bepaalde activiteit, maar in de gemeentelijke feesten zit te weinig lijn. Daar moet verandering in komen, de burgemeester zoekt vrijwilligers die er hun schouders onder willen zetten. Carine en ik hebben ons gisteren aangemeld, bien sûr.
Na de vergadering toog het gezelschap van een man of twintig naar het nieuwe Café La Place. Daar tracteerde Wally op belon oesters die hij gisteren aan de kust had opgehaald. Er was ruim voldoende, ik denk dat we de man wel twintig oesters hebben gedugusteerd. Tracteert Wally? Daar wil de kastelein niet voor onderdoen, dus liet hij de kurken knallen. Geen hoogstaande bubbels, wel sympathiek. En zo ontstond weer een feestje zoals er in Saint-Pompon zo vele zijn.

Was het hele dorp aanwezig? Niet bepaald. Mensen van andere feestcommités zien het initiatief van de burgemeester als bedreigend. De sous-marins (duikboten die onder het oppervlak hun werk doen) zijn al gestart met een tegencampagne. Hier en daar hoor je al fluisteren dat de voorzitter van één der commités zich verkiesbaar gaat stellen bij de volgende verkiezingen. Het was dus gisteren niet zo maar een vergadering, maar een knuppel in het hoenderhok, althans zo wordt het door sommigen gezien. Dat gaat nog spannend worden het komende jaar!

woensdag 18 december 2013

Het onvoorstelbare

Carine was er vanuit België al vele weken mee bezig geweest, want ze kent de Fransen maar al te goed: de telefoonlijnen en wifi moesten nog verplaatst van onze oude huis naar het château. Oeverloos bellen met telefoonmaatschappij Orange, je krijgt ze niet uitgelegd wat je bedoelt. Telefoonlijnen verhuizen? Verhuizen? Dat gaat zomaar niet! Enfin, uiteindelijk werd het dan toch nog begrepen en volgens afspraak zouden ze gisterenochtend om tien uur voor de deur staan. Wat gebeurde er? Het onvoorstelbare. U wilt het niet geloven: klokslag tien uur stopte er een grote camion met personenlift voor de deur. Ik kom een telefoonlijn aansluiten, zei de man. Het gaat om twee lijnen, zei Carine. De man keek op zijn tabletje en schudde het hoofd. Nee, één lijn. Als u er twee wilt hebben, moet u Orange bellen. Maar ik heb geen telefoon, zei Carine. Kon de man niet even bellen? Nee, dat ging niet, hij was van een andere afdeling. Maar ú hebt een telefoon, zei Carine, mag ik die even gebruiken? Nee, zei de man, dat is tegen de regels, stictement interdit. Uiteindelijk, na een kop koffie, besloot hij dan toch maar te bellen en kreeg van de baas toestemming om twee lijnen aan te leggen. En wifi? Pfffoe, zei de man, dat gaat enkele maanden duren. Om een lang verhaal kort te maken, hadden we na enkele uren twee lijnen PLUS wifi. Wifi? Impossible, zei de man, ik heb geen internet aangelegd dus hij is er niet. Hoe zeer we ook bewezen dat het internet wel degelijk werkte, bleef de man het ontkennen. Dat interesseert ons niet zo, wij hebben wifi en die marcheert prima. Al met al beschouwen we dit alles als een compleet wonder. De telefoonmaatschappij hield zich volledig aan de afspraak, legde de lijnen netjes aan en deed per ongeluk méér dan was beloofd. In al die jaren hebben we dat nog nooit meegemaakt. Vive la Nouvelle France!



De eerste dagen van een vakantie, ik schreef het al eerder, gaan gepaard met kwaaltjes. Spierpijn, gesnotter, koppijn, aan de slinger, jeuk, scheelheid, àlle medische oneffenheden komen over je heen. Het zijn afkickverschijnselen, cold turkey. Om ons te verzetten, zijn we toch maar aan het werk gegaan. We hebben lampen opgehangen in de winterkamer en er meteen een mooie kerstboom neergezet. De zware driezitsbank hebben we van het terras naar binnen gehaald, lekker bij het haardvuur. Het assortiment whiskies staat op grijpafstand, dus dat zit wel snor. Het is alleen moeilijk kiezen tussen een Port Ellen van 1978, een Rosebank van 1980 en een Linlithgow van 1982. Weet je wat? Ik ga ze gewoon alledrie proeven.


Intussen is de weersgesteldheid prima. Overdag telkens windstil, blauwe lucht, 15 graden, 's nachts vriest het een graad of vijf. Helaas voorstelt de radio dat het weer gaat omslaan, zelfs wordt sneeuw verwacht. Krijgen we dan toch nog een witte kerst?

zaterdag 14 december 2013

Streetview


Het is in de uitgeverij dermate druk geweest dat we sinds juli niet naar Frankrijk zijn getrokken. Er moesten magazines en boeken worden gemaakt en die hebben nog altijd voorrang. Daar komt bij dat we ons distributiesysteem grondig reorganiseerden en dat nam ook al de nodige tijd in beslag. Eigenlijk, goed beschouwd, zouden we ook nu moeten doorwerken, maar dat lukt niet meer, we zijn helemaal dolgedraaid. Dus hebben we toch maar besloten om de komende nacht in de auto te stappen om richting Saint-Pompon te gaan. Carine zat vanochtend al zodanig te popelen dat ze haar ipadje pakte om ons dorpje op Google Streetview te bekijken. Het duurde niet lang of ze slaakte een kreet. Kijk, op het pleintje staat onze Chevy! En even verder op het pleintje staan mijn moeder en ik! En als je na het pleintje rechtsaf de brug overgaat, zie je aan de rechterzijde ons château in volle glorie! Ja, moet je dan nog kilometers maken? Dankzij Streetview zie je jezelf op het marktpleintje tijdens de weekmarkt  en om de hoek kan je constateren dat je huis er nog staat, je kan bijna binnenstappen. Toch maar kilometers maken vannacht, want we willen echt binnenstappen en niet nagemaakt.
Wat gaan we allemaal doen? Nu alle electriciteit is aangesloten gaan we uiteraard eerst lampen ophangen. Vervolgens trek ik naar ons oude huis om er de laatste klusjes te doen. U kent dat wel: als je je huis hebt leeggehaald, kom je erachter dat je ooit vergat om dat laatste plintje te monteren. Zodra ik het oude huis onderhanden heb genomen, ga ik veel foto's maken. Het huis gaan we immers te koop zetten. Carine zal dan inmiddels de kerstboom wel hebben opgezet. Met kerst willen we in de winterkamer lekker aan het haardvuur zitten met een boek, een muziekje en een glas. Oudejaar gaan we bij Herbert en Martine vieren. Daarna moeten we weer voldoende opgeladen zijn om ons in het werk te storten, meteen na thuiskomst begint in Amsterdam de nationale horebeurs Horecava, we hoeven ons bepaald niet te vervelen.
Maar eerst: Saint Pompon, here we come.